প্ৰেম হেনো স্বৰ্গীয় মৰতত হে পাই…!
ল’ৰাটোৱে সোধা প্ৰশ্নটোৰ উত্তৰত ক'লো - "জন্মৰ পৰা প্ৰয়াণলৈ কোনো মানুহৰে নিৰ্দিষ্টকৈ কাৰো সৈতে এৰাব নোৱাৰা আত্মীয়তা নেথাকে যদিও পৰিয়ালৰ ঠাল-ঠেঙুল ব্যতিৰেকে সকলোকে তুমি আত্মীয় বুলি লোৱাৰ অভ্যাস ৰাখিব লাগিব। তেওঁলোকৰ সুখত তুমি সুখী হ’বা, তেওঁলোকৰ দুখত তুমিও দুখী হ’বা । কিন্তু সেই আত্মীয়তাৰ সৈতে আবেগক সংলগ্ন কৰি কেতিয়াও নেৰাখিবা । কাৰণ পৰিবেশ পৰিস্থিতিত সম্পৰ্কই কেতিয়াবা তোমাক বিবৰ্ন-বিততো কৰিব বা মানসিক আঘাটো দি দিব পাৰে । আচলতে পূণ্যভূমিলৈ অকলে অহা প্ৰতি জীৱই নিজৰ সকলোকে আপোন কৰে যদিও আয়ুস নিৰ্দিষ্ট সকলো আত্মাই পৃথকে চোলা সলায় বা কেতিয়াবা মোতো সলায় । সেয়ে আত্মীয়তাক আবৰি ধৰি ৰখা আবেগে তোমাৰ-আমাৰ জীৱনৰ যাত্ৰা ক’ৰবাত স্তিমিত কৰিব যাতে নোৱাৰে, তাৰ বাবেই জীৱনৰ পৰা আবেগক আঁতৰাই ৰখা দৰকাৰ । যাতে তুমি বাস্তৱৰ সৈতে সহবাস কৰাত সফল হোৱা।" পিছে সেইবোৰৰ মাজতো আমি কেতিয়াবা ইজনে সিজনৰ কান্ধত কান্ধ মিলাই, এজনে আনজনৰ সুখে-দুখে অসীম ত্যাগ স্বীকাৰ কৰি আমাৰ জীৱন যাত্ৰা অব্যাহত ৰাখোঁ । ই এক দুৰ্লভ অপূৰ্ব আৰু ঈশ্বৰ প্ৰদত্ত ব্যৱস্থা । এই যে জীৱন এক্সপ্ৰেছৰ কোচ্ নম্বৰ -ওৱাই-৩৯ ত বহি থকা...
