pkbarooah

  সিহঁতবোৰ আমাৰ সংসাৰলৈ অহাৰ পৰাই প্ৰতিটো দিন মোৰ ববে যেন একোটা চেলেঞ্জ। আচলতে মোৰ নিজৰ জন্মও এটা আকাংখ্যাৰ পৰিণতি আছিল। সেইটো জানিছিলোঁ মাৰ পৰা। মাহঁতৰ জীৱনলৈ অহা প্ৰথম ছোৱালীজনীক এমা-ডিমা অৱস্থােত ঈশ্বৰৰ ঘৰলৈ সেৱাৰ প্ৰয়োজনত মাতি নিলে। সেয়ে দুটা ল’ৰাৰ পিছত তেওঁলোকৰ মনত এজনী দীপলীপ কণ্যাৰ আশাই মোৰ জন্মৰ কাৰক হ’ল। সৰুতে মা-দেউতাৰ অফুৰন্ত স্নেহত ডাঙৰ হ’লেও সময়ে সময়ে এই কথাটো মাৰ মুখত শুনো। “ছোৱালীজনী গুচি নোযোৱা হ’লে..”.বুলি মায়ে এসোতা কান্দে। বিষয়টো কেনেকৈ ওলাই সেয়া মই তেতিয়া বুজিও নেপাওঁ বা ই মোৰ পৰিসৰৰ বাহিৰত আছিল। লাহে লাহে ডাঙৰ হ’লোঁ। তিনিজনৰ ভিতৰত মৰমৰ বিতৰণ এতিয়াৰ ভাষাত ক’বলৈ হ’লে এম-২০ ৰেচিও আছিল। ১ঃ১.৫ঃ৩ । পূজাত দাদাৰ বাবে দুযোৰ জোটা। ক্ৰমৰ্শঃ মোলৈ কমি যায়। ই মোৰ মনত কেতিয়াও ঈৰ্ষাৰ ভাৱ জাগ্ৰত কৰা নাছিল। এটা অতি কঠোৰ নিয়মানুবৰ্তীতাৰ মাজত ডাঙৰ হোৱাৰ বাতাবৰণে মোৰ মনত সেইবোৰ চিন্তাক স্থিতি ল’বলৈ নিদিলে। পঢ়া শুনাত মধ্যমীয়া হৈ থাকিয়েই মেট্ৰিকৰ দেওনা পাৰ হ’লো। সংগীতৰ প্ৰতি অত্যন্ত ৰাপ থকাত মাৰ দ্ৰেচিং টেবুলৰ দ্ৰোৱাৰৰ ওপৰতে মোৰ তবলা চলিছিল। কল্পতৰু অনুষ্ঠানৰ ভাল লগা গানবোৰ ৰেড...

 “There is a big difference between an individual being confused and society as a whole being confused. If society is confused, the structure of civilization will be weakened, which will became unfortunate for those in charge of managing society.” কৰ্ম জীৱনত আমি অনেক সময়ৰ অনেক খোজত দিশহাৰা হও। কি কৰা উচিৎ বা কি কৰিব অনুচিৎ আছিল,ক’ত ভুল হ’ল আৰু এতিয়া ক’লৈ গৈ আছোঁ.... ইত্যাদি। এই অৱস্থাই আমাৰ জীৱনত মতিভ্ৰম কৰাই আৰু আমি নকৰিব লগা কাম কৰি পেলাওঁ। এনে অৱস্থাই আমাৰ মানসিক ্বস্থাৰ কেতিয়াবা সন্তোলন হেরুওৱাত সহায় কৰে। এয়া আমাৰ ব্যক্তিগত জীৱনৰ কথা। সামাজিক জীৱনত কিন্তু ই এক সুকীয়া আৰু দুখজনক বিষয়ৰূপে স্থিতি লয়। বৰ্তমান সমাজৰ ৰূপ ৰেখাত এই অৱস্থাই কিন্ত সমাজৰ সংস্কাৰক নস্যাৎ কৰি দনবীয় এক অভ্যাস গঢ়াত সহায় কৰে। বৰ্তমান সমাজৰ অৱস্থাৰ পৰিবৰ্তন দেখি ভাৱ হয় যে আমাৰ কাৰ্যকৰ্তা অৰ্থাৎ সমাজক পৰিচালনা কৰোতা সকল ক’ৰবাত বিুফল হৈছে। বহুমাত্ৰিক ভাবে সমাজত কিং কৰ্তব্য বিমুঢ় মানুহৰ সংখ্যা বৃদ্ধি হ’ব ধৰিছে। ভাৰতৰ বিভিন্ন ৰাজ্যৰ সৈতে সমতা ৰাখি আমি অসমৰ দৰে সৰু প্ৰদেশ এখনেও এ...

https://niyomiyabarta.com/epaper/17092024/details.php?date=17092024&page=6&article=2.gif&cid=2  

 মৃত্যুলৈ আমি সকলোৱে ভয় কৰো নহয় জানো ? কিন্তু জন্ম আৰু মৃত্যু  আন একো নহয় এটা টকাৰ দুটা পিঠি মাত্ৰ ! সৃষ্টি কৰ্ত্তাৰ জীৱৰ সৃষ্টিৰ আৰু তাক সামৰি নিয়া সময় নিৰ্ধাৰণ কৰাৰ উদ্দেশ্য আৰু ৰহস্য কোনে জানে নহয় নে !  জন্মৰ সৈতে মৃত্যু যদি নেথাকিলে হেতেন পৃথিবী খন কি হলহেতেন বাৰু  !  এটা সাধুৰ যোগেদি কথাতো  মোহন নৰুলা দেৱে বৰ সুন্দৰকৈ প্ৰকাশ কৰিছে -  ভাল লাগিল শুনি । তাহানি  এখন বৃহৎ সামৰাজ্যৰ ৰজা আছিল ৰঘু দেৱ ।  তেওঁৰ কোনো অভাবেই নাছিল কিন্তু মানুহজন সদাই বৰ চিন্তিত হৈ দুখ মনেৰে থাকিছিল ।  বয়স বাঢ়ি যোৱাৰ লগে লগে ইয়াৰ আৰু বৃদ্ধি পাই গৈয়ে আছিল । এইবোৰ চিন্তাৰ পৰা পাৰ পাবলৈ তেওঁ এদিন  তেওঁৰ ৰাজ্যৰ কাষতে থকা এখন অৰন্যলৈ গৈ এজন সন্যাসীক দেখা কৰিছিল গৈ আৰু তেখেতক সেৱা জনাই আগন্তুক   মৃত্যুৰ পৰা কেনেকৈ ৰক্ষা পাব পাৰি জনাৰ ইচ্ছা কৰি  তাৰ উপাই শুধিছিল । তেওঁ আৰু শুধিছিল যে মৃত্যুৰ পৰা ৰক্ষা পাবলৈ কিবা বনৌষধি  আছে নেকি ?   ৰজা জনৰ প্ৰশ্ন শুনি সন্যাসী জনে বৰ সহজ ভাবে তাৰ বিধান হিচাবে কৈছিল -  "  হে মহাৰাজ,  আ...

তোমালোকৰ সকলোৰে মোৰ প্ৰতি থকা বদ্ধমূল ধাৰণাবোৰ হয়তো ভুল । “জীৱনৰ একা-বেকা পথত সংপৃক্ত হোৱা মানুহবোৰ, পৰিবেশবোৰ বা কথাবোৰত যে অনেকে জটিলতা আছে সেইবোৰে ম‌ই ভবাৰ দৰেই সেইবোৰ সহজ সৰল নহয়”- ইত্যাদি কথাবোৰ ম‌ই গমেই নেপা‌ও বুলি যে তোমালোকৰ মনত এটা বিশ্বাস হৈছে, ই শুদ্ধ নহয়…!!! কাষত থিয় হওঁতেই সিহঁতৰ মুখত ফুটি উঠা অভিব্যক্তিবোৰ পঢ়াৰ যে এটা অভ্যাস হ’ল, সিয়েই মোৰ জীৱনৰ মাদকতা হৈ ৰ’ল। মই বুজা উদ্দেশ্য সিহঁতে ব্যক্ত কৰা উদ্দেশ্যৰ সৈতে মিলাই চোৱাৰ বদ অভ্যাস জন্ম ল’লে জীৱনৰ চাকনৈয়াত পৰোতেই…। সেয়ে মই ময়েই ! মই মোক বুজাই নহ'ল, তুমি কেনেকৈ বুজিবা !! মই হাৰ মানি বেয়া পাওঁ, যেনেকৈ কোনোবাই জানিশুনি কৰা বা নেজানি কৰি অহা ভুলবোৰকো ভুল বুলি স্বীকাৰ কৰি বেয়া পায়.... । এয়া আমাৰ গাইগুটীয়া মানুহৰ গাইগুটীয়া স্বকীয়তা বুজিছা ! সেইবোৰ পোনাবৰ প্ৰয়াস কৰি পাৰ নেপাবা। কোনফালে বা পোন কৰিব !! ফোনতেই হওক বা মুখামুখীকৈয়ে হওক, অকস্মাৎ কোনোবা জনৰ আন্তৰিক স্নেহ সনা মাতষাৰ শুনিলেই তেওঁৰ স্ব-লাভাৰ্থে মোৰ বোকোচাত উঠাৰ হাবিয়াসক ম‌ই পূৰ্বানুমান কৰিব পাৰোঁ। তথাপিও কেতিয়াবা সেয়া প্ৰকাশ নকৰোঁ । কাৰণ তেতিয়া তেওঁৰ প্ৰ...

https://niyomiyabarta.com/epaper/24072024/details.php?date=24072024&page=6&article=2.gif&cid=2  

               সৰহ সংখ্যক ব্যক্তিৰ মনত বিশ্বাস আৰু সন্দেহৰ মাজত তুমুল সংঘৰ্ষ হয় আৰু যেতিয়া বিশ্বাসৰ জয় হয় তেতিয়া ব্যক্তি সফলতাৰ দিশে আগবাঢ়ে। যেতিয়াই সন্দেহৰ জয় হয় তেতিয়াই ব্যক্তিৰ পৰাজয় হয়। বিশ্বাস আৰু সন্দেহ আচলতে আনৰ মনতহে সৃষ্টি হয় বুলি কৰা ধাৰণাটো শুদ্ধ নহয়। আমাৰ প্ৰত্যেকৰে অৱচেতন বা চেতন মনত ইয়াৰ সংঘৰ্ষ হয় আৰু ইয়াৰ বৰ্হিপ্ৰকাশ হয় সংলগ্ন থকা ব্যক্তিৰ সন্মুখত। এটা পুৰণি কথা মনত পৰিল। ল’ৰাজন মোৰবাবে অতি বিশ্বাসী আছিল। তেওঁ তেওঁৰ বিশ্বাসৰ পৰিসৰ বৃদ্ধিৰ বাবে সংলগ্ন সকলোৰে অভিপ্ৰায়-কুঅভিপ্ৰায় মোক অৱগত কৰা আৰম্ভ কৰিলে। ই মোৰ মনত তেওঁৰ প্ৰতি থকা বিশ্বাসক সন্দেহলৈ ৰূপান্তৰ কৰিবলৈ ধৰিলে। এই যে মোৰ মগজুত ক্ৰিয়া আৰম্ভ হ’ল সেই ক্ৰিয়াই এদিন তেওঁৰ বিশ্বাসযোগ্যতাক নিঃশেষ কৰাত সফল হ’ল। বুজিব পাৰিলোঁ যে তেওঁৰ এই কাৰ্যৰ অন্তৰালত নিজৰ স্বাৰ্থ নিহিত আছিল যিটোক আঁৰ কাপোৰ দিয়াৰ বাবে তেওঁ প্ৰণালীবদ্ধভাবে কাৰ্যনিৰ্বাহ কৰিছিল। কেতিয়াবা এনেও থাকে যে অতি বিশ্বাসী মানুহ এজনৰ ওপৰত সামাজিক ভাবে সন্দেহৰ ভাৱ উদ্ৰেক কৰাৰ প্ৰয়োজন আহে। এই প্ৰয়াসেৰে কৰ্মক্ষেত্ৰত মানুহজনক প...

আমি নিজক যথাযথ ৰূপত উপস্থাপন কৰোনে? সাধাৰণতে নকৰো। কাৰণ যথাযথ ৰূপ হ’ল আমি য তাৰেই সঁচা অৱয়বৰ উপস্থাপন। যোৱা ৰাতি প্ৰৱল বৰষুণ হ’ল। ফলত নগৰখনৰ বাট-পথ প্ৰায় সকলো পানীৰ তলত। পুৱা ৭ বজাৰ এই ভয়ানক দৃশ্য দেখি আমি হতবাক। অনেকেই ফটো দি উন্নয়নৰ নামত ঢাক-ঢোল বজোৱা বুলি কতৃপক্ষক সমালোচনা কৰিলে। ১০ বজাত মই মেডিকেললৈ ওলাই গ’লো। ফটোত দেখা দৃশ্যৰ ৮০ শতাংশ পানী ওলাই গ’ল। মেডিকেলৰ পৰা ১২ বজাত উভতি আহি থাকোতে পথৰ কাষবোৰত দেখা সামান্য পানীয়ে কৈ গ’ল যে পানী নিস্কাষণত যোৰহাটৰ নৰ্দমা বোৰ সফল হৈছে। এয়া আমি উন্নয়নত ধৰিম নে সপ্তাহটোলৈ পানী অচল হৈ থকা অৱস্থাটোক বিফলতা বুলি ক’ম। আমি সঁচাটো কোৱা বৰ দৰকাৰ। ই মানুহক বিপথে পৰিচালিত নকৰে। কিছু এনে কাম হয়তো হৈছে যিবোৰ আঙুলিয়াই দিয়াটো সকলোৰে কৰ্তব্য। কিন্তু সফলতাক বিফলতা ৰূপে প্ৰক্ষেপ কৰাটো অন্যায়। আমি সঁচা ছবিখন ডিলিট কৰিব নেলাগে। ২০০৫ চনত মোৰ চুবুৰীটো বাৰিষা পানীৰ তলত আছিল। হয়তো পৰিকল্পিত ভাবে কামটো কৰাত আগতিয়াকৈ ল’ব লগা ব্যৱস্থা লোৱা হোৱা নাছিল, যাৰ বাবে দুই এটাইত কামটো বন্ধ হৈ আছিল। যি পানীৰ বৈ যাব পৰা ব্যৱস্থাটোক অচল কৰি ৰাখিছিল। আমি মহামান্য উচ্চন্য়াযলয়ৰ দ্বাৰস্থ ...

\              আজিকালি আমাৰ সমাজত যিকোনো বিষয়ৰ  চৰ্চা বা সৰ্বাধিক চৰ্চাৰ বিষয়বোৰ সামাজিক মাধ্যমৰ যোগে আৰম্ভ হয়। সি ৰাজনৈতিক হওক বা ব্যক্তিগত স্তৰত অনুষ্ঠিত বিবাহ আদিৰ অনুষ্ঠানৰ বিষয়েই হওক। এই ব্যৱস্থাৰ প্ৰাৰম্ভ এণ্ড্ৰইড ফোনৰ আৰম্ভ হোৱাৰ পৰাই হ’ল। চেল্ফিৰ জনপ্ৰিয়তাৰ দাবীদাৰ আমাৰ দেশৰ মাননীয় প্ৰধানমন্ত্ৰী ডাঙৰীয়াই হ’ব নিশ্চয়। ২০১৪ চনৰ সাধাৰণ নিৰ্বাচনত সামাজিক মাধ্যমৰ এনে এক অভূতপূৰ্ব যোগদান আছিল যি শতবছৰৰ পুৰণি কংগ্ৰেছ দলক ক্ষত-বিক্ষত কৰিবলৈ সমৰ্থ হৈছিল। কাৰণ তেওঁলোকে দীৰ্ঘদিন দেশৰ শাসনত থাকি দেশৰ ৰাজনৈতিক কাৰ্যকলাপ সম্পৰ্কে যি জ্ঞান আৰ্জন কৰিছিল তাকেই আজুৰি ধৰি থাকিল। ফল সেইমতেই আৰ্জন কৰিলে। এই সম্গ্ৰ কথাবোৰত সাধাৰণ ৰাইজৰ প্ৰত্যক্ষআৰু স্বতঃস্ফুৰ্ত সহযোগ আৰু সংপৃক্ততা আছিল। যি এক সুন্দৰ ফচল দিছিল। ৰাইজ ৰাজনৈতিক দলৰ সৈতে মুখামুখী আছিল যেন অনুভৱক হয়তো সকলোৱে স্বীকাৰ কৰিব। ২০১৯ চনত চৰকাৰৰ কাম, চৰকাৰে দেখুউৱা উন্নয়নৰ ধাৰা আদিয়ে যথেষ্ট বৰঙণী দিলেও সামাজিক মাধ্যমক তেতিয়াও প্ৰথম স্থান দিব লাগিব। নেতৃত্বৰ ৰোড শ্ব সমূহতকৈ ভোটাৰ আৰু নাগৰিকৰ সন্মিলিত আৰু ...

গতানুগতিক ব্যৱস্থাৰ পৰিবৰ্তনে আমাৰ জীৱন শৈলীত বিস্তৰ পৰিবৰ্তন আনি আছে আৰু আনিব । বহু শব্দ আমাৰ অভিধানৰ পৰা আঁতৰাব লাগিব বা ই অচল হৈ পৰিসৰ বৃদ্ধি কৰি থাকিব। পুৱা ঘৰৰ ওচৰৰ দোকানখনলৈ গৈছিলোঁ। সৰুতে তাৰ ককাকৰ দোকান আছিল। সকলোৱে তেলিয়াৰ দোকান বুলি কয়। তেতিয়াও আৰু এতিয়াও। পুৱা তেওঁলোকৰ দোকানৰ পৰা কিবা এটা আনিবলৈ যাওঁতে তেখেতৰ নাতিয়েকে (অৱসৰপ্ৰাপ্ত) ফুটপাথৰ কাষত পৰা ইটাবোৰ লোহাৰ ব্ৰাচ মাৰি পৰিস্কাৰ কৰি আছে। শেলাই পৰিছে। মোক দেখি ক’লে-“দাদা, পিচল খাই পৰি এতিয়া পৰিস্কাৰ কৰি আছো। গ্ৰাহক পিচল খালে দিগদাৰ হ’ব নহয়!” মই ভালের কৰিচা বুলি উৎসাহ দিলো। কম কথা কোৱা ল’ৰা জনে ক’লে-“আগতে শেলাই পৰা কেতিয়াও দেখা নাছিলোঁ, আজুকালি পৰিবলৈ লৈছে। জোটা-চেণ্ডেলৰ হেচাটো কমি আহিছে যে !!” মোৰ বৰ ডাঙৰকৈ হাঁহি এটা ওলাই আহিল তাৰ এই সুক্ষ্ম নজৰ দেখি..। গেলামালৰ ইমান পুৰণি দোকান…, য’ত আমি এসময়ত চিলা কিনি উৰুৱাইছিলোঁ, তাৰ সোমোৱা পদুলীত শেলাই পৰিছে মানে মোৰ অহৰহ কৈ থকা কথাবোৰ সঁচা। হঁহাৰ কাৰণটো তাক কোৱাত সিও কৰুণ মিচিকিয়া এটা দিলে।             বিশ্বাসযোগ্যতা কম হোৱাৰ কাৰ...

     ক’ৰবাত পঢ়িছিলো যে মানুহৰ পাচনতন্ত্ৰ তৃণভোজীতকৈ চুটি, কিন্তু মাংসভোজীতকৈ দীঘল। মাংসভোজীতকৈ তৃণভোজী প্ৰাণীৰ সৈতে মিল থকা, কিন্তু ঠিক তৃণভোজীও নহয়। আমাৰ একাধিক পেট নাই বা তৃণভোজীৰ দৰে চোবাই খোৱা ব্যৱস্থা নাই। মানুহে নিজাববীয়াকৈ ভিটামিন চি উৎপাদন কৰিব নোৱাৰে; তেওঁলোকে ইয়াক কেৱল উদ্ভিদৰ উৎসৰ পৰাহে আহৰণ কৰিব পাৰে। এই কথােবাৰ জানিও আমি আজিৰ দিনত নিৰামিষ ভোজনতৈক আমিষ ভোজনত অধিক গুৰুত্ব দিও। সৰুতে দেওবাৰটো আহিলে মনটো ভাল লগাৰ এটা কাৰণ আছিল ছাগলীৰ মাংস খাবলৈ পোৱাৰ সম্ভাৱনা। মাহত দুদিন থাকে। দুদিন মাছ। মাছ অৱশ্যে সপ্তাহৰ আন দিনতো থাকে। তেতিয়া মাংস বুলিলেই ছাগলী। তাকো গাৱঁতে কাটিছিল। পিচলৈ কচাইৰ পৰা অনাৰ কথাবোৰ আৰম্ভ হ’ল আৰু দেউতাই খাবলৈ এৰি দিলে। কিয় এৰিলে সোধা নহ’ল যদিও পিচত জানিলো যে কচাইৰ মাংস দেউতাই নেখাই। কাৰণ অনেক নীতি- নিয়মত থকাৰ বাবেই নেখাই। ডিম কেৱল হাঁহৰ চলিছিল, মুৰ্গীৰ কথা মনত নাই। একো অসুবিধা অবিহনে দেউতাই বাৰ্ধক্যজনিত কাৰণত ৯৩ বছৰ বয়সত মহাপ্ৰয়াণ কৰিলে। ব্যক্তিগত ভাবে মই বহু বছৰ পূৰ্বেই মাছ-মাংস-কণী খোৱা এৰি দিলোঁ। মোৰ ই এক সুকীয়া ধাৰণা। ছাগলী বা পাৰ চৰাইটো...

  "The creation of words is not limited to expressing emotions. It is the coordinator between our inner feelings and the mind. In the eyes of the soul, speech is Brahman. From a psychological perspective, it could also be a reflection of friction, which is not true  এই কথাখিনি মনলৈ অহাৰ বাবেই ইয়াক লিখি ৰখাৰ প্ৰয়োজনীয়তা অনুভৱ কৰিলোঁ। শব্দ আৰু তাৰ প্ৰয়োগৰ দ্বাৰা এজন ব্যক্তিৰ সম্পূৰ্ণ ব্যক্তিত্ব প্ৰকাশ হয়। ই পেশীৰ মাজৰ ঘৰ্ষণত উদ্ভৱ হোৱা এক সাধাৰণ শব্দ নহয়। ডাৱৰৰ ঘৰ্ষণত পোহৰ আৰু শব্দৰ সৃষ্টি হয়। সেই পোহেৰে অতি উচ্চ শক্তি সম্পন্ন বিদ্যুৎ শক্তি উৎপন্ন কৰে। প্ৰতিটো কাৰ্যৰ সৈতে এক পাৰ্শক্ৰিয়া বা প্ৰতিক্ৰিয়া পাওঁ। মানুহ ৰূপে আমাক ঈশ্বৰে বিবেক-বিবেচনাৰ শক্তি দিছে। সেই শক্তিৰ দ্বাৰা প্ৰকাশ কৰিব লগা আমাৰ কথাবোৰ শব্দৰ দ্বাৰা প্ৰকাশ হয়। এই যে কথাবোৰ ভাবি লিখি আছোঁ সেয়া শব্দক প্ৰকাশৰ বাবে মানুহে তৈয়াৰ কৰা লিপি। মূলআধাৰ কিন্তু শব্দ। একেই ব্যৱস্থাত উৎপন্ন শব্দ ভাষা অনুযায়ী ভিন্ন  ভিন্ন  হয়। অৰ্থাৎ যি ভাষা মোৰ সমাজৰ বাবে সৰল, সেই ভাষা প্ৰকট কৰাৰ বাবে ঘৰ্ষণৰ আৰ্টিষ্টক ধাৰা সু...

                 আমি সকলোৱেই কিবা নহয় কিবা কাৰণত হায়ৰান। কোনোবা সঁচাকৈয়ে হায়ৰান আকৌ কোনোবা সঁচাৰ বাবেই হায়ৰান !! এই যে অসুয়া-অশান্তিবোৰ তাৰ কাৰণ ভাবি ভাবি ৰাতি এপৰলৈকে থাকিলোঁ। পিচত মোৰ স্নেহৰ ল’ৰাটোলৈ মেছেজ এটাকে দিলোঁ যে আমি সঁচাকৈয়ে হায়ৰান নে সঁচা হায়ৰান !! সি মোক উত্তৰ দিলে “আপোনাৰ মনলৈ বেলেগ ধৰণৰ চিন্তা এটা  আহিছে যেন পাইছো !” আচলতে মোৰ কোনো বেলেগ চিন্তা নাই, চিন্তা কেৱল উঠি অহা প্ৰজন্মই নিজৰ প্ৰতিভা প্ৰয়োগৰ যথাৰ্থ উপায় কৰি সমাজক কেনেকৈ শক্তিশালী কৰিব, নিজে কেনেকৈ সুৰক্ষিত হৈ জীৱনৰ প্ৰয়োজনবোৰ পূৰণ কৰিব সেইবোৰহে চলি আছে। উদ্যম আৰু উদ্যমীৰ মাজত এখন সাঁকো থাকে। সেইখন হ’ল ব্যৱস্থাৰ সাঁকো। প্ৰতিজন শিক্ষিত যুৱক-যুৱতীয়ে নিজস্ব শিক্ষাৰ মৰ্যদা ৰক্ষা কৰি কৰ্ম যুক্ত হ’ব লাগিব। নহ’লে ই  সময়, অৰ্থ আৰু ৰাজহৰ অপচয় বুজাব। তাতোতকৈ ডাঙৰ অপচয় হ’ল মানৱ সম্পদৰ অপচয় যিটো দেশ এখনক স্বতন্ত্ৰভাবে শক্তিশালী হোৱাৰ অমোঘ অস্ত্ৰ। এয়া মুস্তিমেয় সংখ্যকৰ উদ্যমেৰে সম্ভৱ নহয়।  ‘মই ভবাটোৱেই নিভাজ আৰু শুদ্ধ’ বুলি খামুচি ধৰিলে আমি জীৱনৰ অমোঘ সুখ বিচাৰি নে...

               যোৱা কালি যোৰহাট বজাৰৰ এখন পাইকাৰী দোকানত এজন হিচাপ পৰীক্ষক(চি.এ) বহি থকা পালোঁ। দোকানৰ পৰা মোৰ দৰকাৰী বস্তু কেইপদ লওঁতে তেখেতে মাত দিলে –“কেইচা হ্যে বৰুৱাজী, সৱ ঠিক হ্যে না !! অভি  কাম  ক্যা কৰ ৰাহা হ্যে ?” মই ঘপহকৈ কি ক’ম ভাবি নেপাই ক’লো “ ২০২৬ তক ৱহি কাম কৰেগা। উচকাবাদ আপলোগোকা সাথ কীৰ্তন মে  বেইঠ  যায়েগা।” তেওঁ “মতলব !!” বুলি সোধোতে দোকানৰ নালিক জনৰ মুখতো অনুসন্ধিৎসু ভাৱ প্ৰকাশ হ’ল । বহলাই ক’বলৈ কোৱাত বজাৰ কেনে সুধিলোঁ। তেওঁ বেয়া বুলি ক’লে। চি.এ জনে একো বিশেষ নেজানো বুলি ক’লে। মই হাঁহি দিলোঁ। হৃদৰোগ বিশেষজ্ঞ জনে মোৰ হাৰ্টখন কেনে আছে নেজানিব বা বৰ্তমান কিমান বয়সৰ মাজত  হৃদৰোগ  বেমাৰী কিমান আছে নেজানিবলৈ হ’লে তেওঁ চাইনবোৰ্ড লগাই এনেই বহি থকা সাধাৰণ  মানুহ নহ’ব জানো ? মোৰ কথাত তেওঁ পাক খাই কি উত্তৰ দিব চিন্তাত পৰিল। মই ক’লো, কৰি থকা কামবোৰৰ ফিজ আগৰ দৰে লগে লগে পাইছে নে তাকাতা দিব লাগে ? তেওঁ ক’লে আজিকালি তাকাতা লাগে। উত্তৰটোৱে কৈ গ’ল যে অৰ্থনৈতিক দিশৰ গতি বৰ্তমান সাধাৰণ মানুহৰ হিতত নহয়। ই এক ...